İnsan birini sevip sevildiğinde, bunca yıl sonra sırf sütünü merak ettiği için kopardığı bütün ham incirlerden bile özür diliyor
Görmeyip bastığı karınca yuvaları olduysa şayet, artık ayağını denk alıyor
Ağaçlara sarılmak, kabuklarını öpüp okşamak istiyor
Yere ve göğe sığamamanın sığıntılığını hissetmek yerine, birden paylaşılamamanın sevinci içerisine giriyor
İnsan birini sevip sevildiğinde, ne yerde ne de gökte
Yaşamını bir çift gözün ve bir çift sözün içerisinde sürdürmek istiyor
