Mümkün mu kabul görmek, yekten yediden yetmişe umum insanlıktan? Sonra her dinin bir bir tanrılarından, her anneden ve dosttan? Mümkün mü desteklenmek en büyük günahı işlerken de ve saat yokluğa dişini geçirirken de? Sanmam, sanrılar içinde debelensem de, ben herkeslere iyi olamam.

Denerim ama felaket olur akıbet. O kadar yorulur ve yanılırım ki herkesi kazanmaya çalışırken kendimi kaybedişim acı bir esintiyle gösterir kendini.

Hülasa, pek olmasa da kolay.

Umarsız olmak lazım, biraz fütursuz hatta "deli". Alınca o yaftayı bir kere lazım olmuyor kendini ispatlaman, neysen osun, sahi nesin?

İlla bir şey olmak lazımmış da öyle diyorlar.