Yağmur düştü toprağa, hoş koktu her yer.
Ben yağmuru değil boş sokakları seviyorum.
İnsan hoştur ama ilişmesin bana.
Onlar konuşsun yalnız, ben dinlemeyi seviyorum.
Bu gri şehir sonbaharda renklenir.
Ben Ankara'yı en çok düşen yaprakta seviyorum.
Güzün yaya yürümek bedeni titretir.
Vursun rüzgar yüzüme, ben esenliği seviyorum.
Metroda kırmızı, kendini gerçekleştiren kehanet;
Korkardım eskileri, ona bakmayı seviyorum.
Kız çocuklarını severim ve şımarık oğlanları.
Ben bana benzemeyen çocukları seviyorum.
Hoş bakıştan anlamam, pek ketumumdur ancak;
Gözüm ıslanır şiirde galiba bunu seviyorum.
Düştüm en dibe yuttu beni kuyu.
İçimde hala bir umut, ona tutunmayı seviyorum.
Bir tablo biliyorum, noksanlıkla bezeli,
Olsun ben onu yanlışken de seviyorum.
İnsan kadar hayalperest dünya kadar gerçekçi,
Ben mükemmeli değil biriciği seviyorum.
Ne yerde peri ne gökte tanrıça;
Ben sadece seni, seni seviyorum.
