Yok ya, ben yapamıyorum. Konuşmayayım onun hakkında diyorum ama inatla konuş ben kaşınıyorum diyor sanki...
Ayrıldığı sevgilisine şiir yazmış, bana gönderdi. Daha dün kavga etmişiz, "Heves mi sanıyordun bendekini" demiştim... Nasıl yüreğinde ufacık bir acı bile olmadan bana o şiiri gönderebildin ki? Sevmediğin kıza şiirler yazmak... Ben neden değildim peki şiir yazdığın? Pardon, unutmuşum; "Şairlere şiir yazılmaz" demiştin...
Tüm bunlar geçerken aklımdan, uykunun verdiği sarhoşluk ve acının getirdiği anlık kin ile ona yazdığım tüm şiirlerin olduğu dosyayı ona gönderdim. Bir süredir bahsedilen şiir kitabını yani. Sonra da daha fazla kendimi yormadan kafamı yastığa koydum ve uyudum. Sabah kalktığımda hiç bir şey yazamamıştı, bir emoji dışında... Gülen surat emojisi... Gece geç saatlere kadar uyumamış... Umarım biraz da o "Neden?" diye düşünmüştür.
Yakın zamanda oturup konuşmamız gerektiğine inanıyorum. Ben oyuncak değilim. Ben gerçekten seviyorum. O kıza yazdığı şiirdeki gibi yalandan bir "gerçekten seviyorum" değil. Ben kendimden bile vazgeçtim onun için... Ama artık bazı şeyler ağır geliyor... Bilmiyorum... Belki uzun zamandır bir emek veriyor oluşum, belki hayatın diğer zorluklarının eklediği yük ya da belki başka bir şey... Ama yoruyor artık beni... Sevmekten bir an olsun pişman olmasam da, yoruyor beni...
