sadece düşünmek yetmiyor galiba, onu sevdiğimi söylesem ona, ne düşünür acaba? bu onu üzer mi, benden nefret etmeye mi başlar ya da o da mı beni sevdiğini söyler? fakat onu sevdiğimi söyleyemiyorum. ya üzülürse, ya benden nefret ederse… dayanamam bu acıya, sadece benim onu sevmem yeter mi, ya o da beni seviyorsa… işte o zaman dünyanın en mutlu insanı olacağımı biliyorum. aslına bakarsan sevdiğim insan öyle çok güzel biri değil, çirkin de diyebilirim ama o gözleri… gözleri çok güzel, gözlerinin içinde kaybolmaktan korkuyorum, gözlerinin içinde boğulmaktan korkuyorum, gözlerine bakamıyorum. her bakışımda daha fazla aşık oluyorum ona, hep onu düşünüyorum, sadece onu, o güzel gülümsemesini, beni benden eden bakışlarını, ay ışığında açan çiçekler gibi parlayan yüzünü düşünüyorum. aşık olduğum için mi bunlar yoksa? keşke bu kadar aşık olmasaydım o nur yüzlü sevgiliye. bana hayır cevabını verdiğinde daha az acı çekerdim galiba. ama saçmalıyorum, daha önce kimseyi bu kadar sevmemiştim. uğruna şiirler yazmamıştım hiç, bu kadar birinin bakışlarından kaçmamıştım. sevgi neden bu kadar acı veriyor insana? bir insanı sevmek bu kadar mı zor ama neden onu her görüşümde kalbim daha hızlı çarpıyor onun her olmayışında neden bir parçam eksik gibi hissediyorum? bir insanı sevmek bu kadar zor olmamalıydı.
GÖZLERİNE BAKAMAZDIM, AŞIK OLACAĞIMDAN KORKARDIM EY...
