7 ay önce belirsiz bir gün;


Kabusumda uzaydaydım; savruluyor veya düşüyordum. Bir başka meteora çarparak acıyla uyandım. Çok parlak ve sıcak bir çarpışmaydı, sanıyorum ki yok oluşumdu.


Uzay, insanın ruhunda bir delik açıyor, ruha bir imza atıyor... Yutulma hissiyatı veriyor. Sanki kara madde ruhumuza bulaşıyor gibi... Çok ıssız, soğuk ve bomboş bir his.


Bir meteorla çarpışıp uyanınca anlıyorsun ki, zaten onun bir parçasısın. O imza zaten var ve bu farkındalığa eriştiğinde imza daha bi hissedilir oluyor.


Bilgi, hakikat, farkındalık... belki biraz lanetlidir. Bunların ne kadarını kaldırabiliriz bilmiyorum.

İşte tüm bu anlattıklarım birlik olup ruhumu sarsıyor ve rüyamı bir kabus yapıyor.


04.05


Nasıl ölmek istediğimi artık biliyorum; uzayda kaybolarak. Belki bir karadelik olsun istiyorum sonum.


Boşluk... belki beşinci element, belki elementlerin yokluğu. Boşluk olmak, boşlukta var ve yok olmak istiyorum. Artık yutulmak beni korkutmuyor. Ruhumdaki imzayı kutsuyor ve anlamayı deniyorum..