İnsan olurken en çok kendinden uzaklaşır
Kendine yaklaşanlar,
Bunu başaranlar şanslı olanlarımız.
İnsan olurken sarılmak istiyor
Saf olmasa da içten sevgi istiyor
Bazan yakalıyor,
Bazen yanından geçip gidiyor.
İçinde bulunduğu şeyleri anlamıyor,
Kendine hakikati adım atan duyguları,
Kendine yaklaşan kalabalığı
Bazen bir ailenin sıcaklığını...
Aile her zaman aynı tohumdan çıkmaz
Başka başka yerlerde senin ailen
Seni anlayan kedi,
Seni duyan bir köpek,
Seninle ağlayan çayır,
Seninle köpüren deniz,
Sana uzak bir el...
Şeylerde pürüz aramak zahmetsiz
Kendimizi görmeden,
Kendimizi tanımadan her şey eğreti
Şu çırpınan, birbirine çarpan kalabalıkta
Eğri duran çoğu zaman biz
Birbirine değmeden olmağa varmıyor insan
Hataları kabul etmeden yol alamıyor
Kendini hep günah keçisi seçip
Üzerini örttüğümüz muhataplığımız
Nihayetinde bir yere varamıyor.
Tecrübe insana kelebek uçuşu ömründe
Neler öğretmiyor,
İnsana neler katmıyor ki
Hayatımızın etrafında dolanan
Tüm o sahici gibi görünen
Bize en uzak şeyler,
Bir gün tuzla buz oluyor
Ve insan elbet anlıyor,
Tüm şeyler aynı yere konmaz,
İçimizde konumları değişir.
Belki de hiç oluşamayız, olamayız, olgunlaşamayız, yitip giderken ömür,
Bakakalırız ardından.
