yeni sayfalar yaratıyorum teninin beyazlığından

bir şamdanlıkta tütüyor gecenin ciğerleri

rabbim

defolu insanların da geceye sığmayan kibri var

ve

insanların senin yerini almak istiyorlar

benim senden başka özlenebilecek bir evim yok


tedavülde hala yarının kaygısı asılı yatağımda

uykuma ruhumu hapsedip anlaşılmak istiyorum

vicdansız sözcükler tuvalimden damlıyor

bir yansımanım baba

benden vazgeçme

bu bizim için örülen kader ağları

yazgımızı yangına çevirmiş olsa bile

kaderimizden başka

bizim olan hiçbir şeyimiz yok


bak asırlardır yağan yağmur da yaşlanıyor

rüzgara direnen ağaçlardaki kahır

bana bir gece yarısı

seni hatırlatıyor

haşırdıyor senin bende kalan hatıraların

susmasını istiyorum içimin

çünkü yüreğimin söylediklerini

dilim işitmesin


törpüleme hislerini bak nasıl da ait değilsin dünyaya

hissedenlerin yaşadığı bir yer değil burası

kararan kaldırımlar ve şu dağınık atmosfer

dağılmış ve kıstırılmış vicdanlar arasında

yurt edinememen normal

çünkü sen

shakespeare'in tragedyalarına aitsin aslında

oysa biz

babamla bu dünyanın oğullarıyız


-bu şiiri artık öldürmek zorundayım-