Herkese merhaba. İlk defa yazıyorum, belki sığınmak belki içimi dökmek için... Ama iyi geleceğini düşünüyorum. Günler günleri kovalarken yaşlanıyoruz farkında mısınız? Ben son zamanlarda, yani bir yılda çok yaşlandım ve artık ümidimin bitmesine az kaldı. Yıllarca insanları kaybetmekten korkan biri olarak yazıyorum, kendimi kaybettim. Birinin beni çıkarmasına ihtiyacım yok çünkü sanmıyorum...

Anlatamıyorum kimseye derdimi, şu an kalabalık bir ortamda olmama rağmen köşeme çekilmiş sadece yazıyorum hiçbir şeye dikkat etmeden imla kuralları dahil :)

Bir gün başaracağımı düşünüyorum ama sadece düşünüyorum, yaptığım en ufak bir hareket yok, bir kıpırdama dahi. Gün içinde biraz oluyor aslında ama sonra geçiyor, gerek yok diyorum. Zaten çok bir ömrümün kaldığını da düşünmüyorum.

Nietzsche'nin dediği gibi ümitsizlik işkenceyi uzatır. Sizce de öyle değil mi?