Aramaktan vazgeçip üzerine yenilerini dinledim. Yazmaktan vazgeçtiğim günler oldu.
Yazdığım yerlerden kaçtığıma bağlayamam, arınmalarını.
Ve içimden bir ses dediğimin duymadım, anırmalarını.
Sağır kaldı kalemim diyerek, övdüğüm ilhamlar. Geçip gittim, saplantılarımdan.
Sevenler oldu.
Sövenler oldu.
Biçimleri, onlarda kalan.
Yine, yine bağlayacağım...
Dünyanın çıkan çivisine.
Gelmedik diyeceğim denk, "insanın iyisine" avutmayacak masallar!
Ve...
Ve, yarına yarınlara dair kurulan alarmlar... Uyanabileceklerinden neden emin, bu kadar insanlar ?
Başlangıcına aşık olduğum melodiler, ortalarda yönünü değiştirdi. Mevsimin etkisiyle sanırım... Veyahut, sığındığım deliliğe münhasır..
Nedendir geldi aklıma Mercedes Turuncu 302 (Halk otobüsü) otomarsanlar?
Kalemime sövme.
Bir gün ahım çıkar, karşına.
Bil günah, hem.
Çıkmaz mı, sokağın?
Umutsuz musun ?
Yalnızsın o halde !
Onca kalabalık içerisinde, yalnızsın !
Sahi, kendine ne kadar doğru söyledin ?
Sahi, ne oldun?
Öncesinde, neydin ?
İşte... Bundandır belki de, kaleme veda edişim kaybolmalarımda.
Geldiğime bakma, değilim kalıcı.
Gün bitti.
Havası aydınlığın, saatler sonrasında karardı.
Şu yaşadığın dakikanın, var mı ardı ?
(( Yegane 🎶 Erdoğan Çil Enstrümantal müzik eşliğinde yazıldı ))
