travmalarla tramvaydan indiler. Biri diğerinden çakmağı olsada çakmak istedi. Ondan bir şeyler almak istiyordu. Dante, Black konuştular kelimelerce fakat odaklanamadılar bakmaktan saate. Veda vakti gelir gibiydi. Zaten şiir; hep böyle şeylerin esiriydi.
Esir dediysem bir denize bağlı olmayan sulardaki balıklar gibi değil. Gösteriş ile anlaşılmak arasında kalmak gibi.
Biri diğeriyle fotoğraf çekilmek istedi. Arkada ise gülen çocuk sesleri. Diğeri odaklandı görünüşüne. Denize bağlanmayan su o fotoğrafla temizlendi.
ne de çok sıfatsız seviyorlardı birbirlerini.
Ardından veda vakti, ayıplanan bir kadın gibi utandı ikisi.
Yaşlı gözler, dualar ve kişisel savaşlarının neticesi. Lanet olsundu şimdi.
Bunlar yaşanmamıştı neyse ki.
