Sen ey kendine bölünen, gel beni dinle,

Kurtulmak için benliğini saran kederden,

Bir terminal büfesi ol yüreğinle

Ve açık tut gece gündüz demeden.

Hesaplaş yüz yüze karşılıklı ölümle,

Vakitli vakitsiz seyret gelip gidenleri.

Gurbetle sılayı birbirine düğümle,

Bir gözün ağlarken varsın gülsün diğeri.

Sen ki banarsın altın suyuna,
Yıllardır bir ziynet gibi kendini;

Bırak lağım karışsın bundan sonra kuyuna,

Biraz da pislikle sına erdemini.
Hasrete, açlığa, yokluğa dokun;

Bakalım o zaman neye benzeyecek kokun.

Metin Altıok