Ömürden elleri vardı
Saçlarında galaksiler saklanırdı
Ne zaman saçlarını tarasa
Yıldızlar düşerdi omuzlarına
Yazdığım en uzun şiirdi
Var olan tek zaafımdı
Ömürden nefesi vardı
Ah, resimli kitaplardan resimsiz hikayelere
Geçmek ne zordu çocukken
Ömürden elleri vardı
Ve vücudunda bir koku yoktu
O yüzdendir tanrı tarafından
Erkek bir menekşeye çevrildi
Ne zaman boynunu bükse
Gün batardı
Tanımadıklarına karşı yüzü hep çarmıhtaydı
Ömürden nefesi vardı
Ah, resim çizmeyi sevmeyen bir çocukken
Zorla resim çizdirilmek ne zordu çocukken
Şiir sevmeyen fakat
Tüm benliği şiirden olan bir adamdı
