Tanınmaz haldeyim artık. Kimsenin bilmediği biri olmayı tercih etmedim fakat olan bu. Yine de hiç değişmeyen bir şey var bir türlü değişmedi: Beni bildiğini zannediyorlar. Herkesin hakkımda bir fikri var ve ne yazık ki zihniyetleri kadar kötüyüm onlar için. Sır nedir? Neden kimseye söyleyemiyoruz onları? Bizi biz yapan sırlarımız dilimizde saklıyken neden sessizliğimiz yüzünden ölen her defasında masumiyetimiz oluyor?
Hiç sevilmek için ödün verdin mi kendinden? Onca suça rağmen utanç duymuyorken insanlar, ben kendimden utanacak gibiyim. Ben artık bir kümeye dahil edilebilir rezillikteyim. Beni parmağınla gösterebilir ve herhangi bir kalıba sığdırabilirsin. Bunu yapmadan önce bilmen gereken bir şey var; artık çok geç. Beni ne halde bulmak istiyorsun bilmiyorum. Ve ne yazık ki, neye dönüşmemi istediğini yeni yeni öğreniyorum. En çok da bu sebeple ben, ben gibiyim hala. İnadımı biliyorsun ve bir o kadar da kindarlığımı. Ben tanrının kötü olduğunu düşündüğüm tüm inançları reddedecek kadar iyi biriyim. Bir gün kötülüğü istersem eğer yanımda sana yeniden yer vereceğim.
