Telaşın bittiği bir yer var, bir an; tüm kitaplar okunmuş, tüm "iş"ler bitmiş, tüm sır çözülmüş gibi. Yaşam aslında, her nefeste zaten tamamlanıyor gibi. Diğer nefes bunu fark edemeyene bir şans gibi. Her anın eşşizliği içinde, hep aynı şeyi tekrarlayan bir koro var; duyuyor musun...?
