Her kafadan ayrı ses çıkıyor ritimsizce.
Hepsi birbirinden duyduğu sözleri taklit etmeye çalışıyor.
O kadar yanlış sesler var ki, tüm sesler toplanınca beste değil, gürültü oluşturuyor.
Oysa herkes kendi şarkısını söylese farklılıkların ortaya koyduğu o eşsiz güzelliği göreceğiz belki de...
Fakat onlar bunu anlayamıyorlar. Çünkü ezbere alışmışlar. Sürü psikolojisinde "o söylüyorsa doğrudur." diyerek birbirlerine uyuyorlar.
Bağırıp çağırmayı veya aynı sözleri tekrar tekrar söylemeyi en güzel şarkı sanıyorlar.
Fakat ben onlara inat duyuyorum zihnimdeki ritimlerin oluşturduğu müziği.
O yüzden kalabalığın içinde bir şaz olarak çıkıyorum meydana.
Çekilin kenara! Vakit geldi, dinleyin!
Şimdi sıra benim şarkımda.
