Bu yazı hayatın gerçekleriyle yüzleşen ve bu yüzden ne yapacağımı bilmeyen kendime bi yol gösterme çabası içinde yazılmış denemedir.


2 rakamının yan yana gelmesiyle oluşan 22 sayısının tam içindeyim. Okulum henüz yeni bitti. Şimdi ne yapacağını bilmeyen, ''Hayatın anlamı'' kavramıyla kavgalı olan onca insan içine dahil oldum.


Dedim ya, 22 yaşındayım, hayatın 2. doğuşundayım.

Ne yapacağımı bilmediğimden bir yol arıyorum. Yolun nereye gittiği önemli değil, sadece yaşamaya çalışıyorum. Peki bu durum nereye kadar sürer, yani bu yol nereye gider?


Mesela yola çıkmış bir şoför düşünün. Öylece nereye gittiğini bilmeden yola devam eden bir şoför. Ama önündeki yolun saatlerce, günlerce, hatta aylarca sürüp gideceğinin farkında. Bu yolda tek yapması gereken direksiyonun hakimiyetini kaybetmemek. O şoför arabayı nereye kadar sürebilir? Nereye varacağını bilmeden, yolda karşısına çıkan engelleri bilmeden en önemlisi gittiği yeri bilmeden? O zaman ne yapacağını bilmeden yolda devam etmek saçma...


İşte bu yüzden benim önce yol bulmak yerine yolun varacağı yeri belirlemem gerekiyor.

Bu tıpkı öleceğimi bildiğim halde yaşama çabam gibi.

Yani varacağım noktayı belirlersem gidecek bir yol mutlaka bulurum.


UMARIM...