Hüznün boğulduğu yok
Sisler bulvarında bir ben yürüyorum
Sonu yok bunun
Hüznün ıslaklığı çarpıyor nadide şakaklarıma
Ve aşağıya doğru akıyor damla
Umutsuzluğun en ilkel hâlinde düşüyor
Yer, acısını dindirmek için kalbinde yumuşatmaktan öte
İndirdi üstüne
Birikti
Birikti
Sarsıntıyla yerle bir olan bulvar ilk onu indirdi
Aşağıya
Tabii geriye ben ve hüznüm kaldık baş başa
