Bu devrin insanlarını bilemez anlayamazım; kimsenin kafasını kaldırıp gökyüzüne bakacak, yürüdüğü yolda çiçekleri koklayacak, birini bedeni ile değil de yüreği ile sevmenin ne demek olduğunu anlayacak ruhu yok. Ne kadar güzel olursa olsun hava, herkes kendi karanlığında batırıyor güneşi. Oysa biz mutluluğu kendimizde bulmalı, etrafımıza da yaymalıydık; ne kadar karanlık olursa olsun sokaklar, yüreğimizdeki ışık ile aydınlatmalıydık dünyayı...
