Sofaya uzanmış göğü seyrediyorum
Dalmış hüznüm hayallerimin peşine
Bir rüzgar vurur yüzüme alışılmadık
Gamdan kederden eklemiş eteklerine
Beni anlayan bir yârim var sanırken
Böyle dalgın böyle hiç bir şeysiz koydu
Kendime dönmek isterken çaresizce
Yine bir vazgeçiş ısıtıyor koynumu.
Issız sanırdım sonsuz gökyüzünü
Sahipsiz kimsesiz bilirdim mavilikleri
Meğer ne çok sarıp sarmaladığı varmış
Meğer ne çok anlatan varmış hüznünü.
