Soğuk

İtinayla üşüyorum

Kanım damarlarımdan çekiliyor

Elimdeki kahvem her yudumda bir öncekinden de soğuyor

Kahkahalarım yavaşça donuklaşıyor

Arkadaşlıklarım yavaşça usul usul sona yaklaşıyor

Ben kendimden bihaber gölgeleşiyorum ruhuma

Elvedalar sıcaklaşıyor kendi soğukluğuna tezatça

Bedeviler ruhuma dokunuyor

Ölüm hep ensemde her soluğumda ruhum daha da can veriyor ona

Annem yabancılaşıyor bir süre sonra bana

Aile kavramı yitikleşiyor kusursuzca

Ne yapacağımı bilemediğim yerin tam içindeyim

Yollar çok yönüm yok

Herkes her şeyin içinde beni izliyor

Bense donuklaşmış bir şekilde hayata bakıyorum

Çizgi gittikçe silikleşiyor

Perde gitgide kapanıyor gibi

Ama asla son bulmuyor bu oyun

Hep bir araf, hep bir taraf

Üşüyorum…