Ölemeyecek kadar yorgunum

Olduğum kadarıyla tamamen solgun

En az bir hiç kadar var, bir piç kadar da yokum bu hayatın içinde

Yaşıyorum ama aşıyorum sayılmaz olayları

Sırtımda durur izleri

Hisleri yapışır yakalarıma

Siyah, beyaz ya da gri değilim

Çiçek de açmam baharda, yaz sonu solmasın diye

Ruhumun perdelerini kapattım

Güneş çok ısıtıyor içimi

Zihnim ürpertecek kadar esiyor fırsat bulmuşken

Ruhsatsız silahım o benim

Genelde beni vurur kör kurşunuyla

Fikrin silahından çıkan kurşun öldürmez, uyandırır

Beterdir ölümden gerçeğin kara yüzü

Hüznü halının altına iter ayağıyla

Keyfi çekmeceye saklar kimse yokken

Bilmez kıymetini yalnızlığın ama o olmadan da yapamaz