Hayatın garip bir örgüsü vardır.
Herkese bambaşka işlediği, acımasız, güzelliği hep uzaktan izleten uzun bir örgü..
Ne kadar mücadele edersen et, yazgını değiştiremezsin. Onun planladıklarından bir adım ötesi yoktur. Güçlü bir rüzgar esip darmaduman edebilir her şeyi, parlak bir güneş içi ısıtabilir, derin bir yara ise öldürebilir.
Hayatın çizdiği bitiş yalnızca dünyadan ayrılış değildir. Daha haince ilerler. Ve bir gün yaşamadığını hissedersin. Aniden.
Çünkü umudu ölenler için hayat devam etmez. Alınan her nefes, yalnızca kaldığın yerin kanıtıdır, asıl olduğun yer ise çok bambaşkadır.
Bazen yorgun düşürür kalpleri. Plastiktenmiş gibi, yere fırlatır. Oysa kalp, camdan daha hassastır. Fark etmek zordur ama dağılan her parça, sensin.
İyi biriydim, bu gidiş benim için değil.
Bir başkasının yoluna girdim.
Burası bana ait değil.
Hayır hepsi senin.
Uzun bir yazı var önünde; karalı, soluk, düzensiz.
İnandıklarına dön bir bak, ne haldeler?
Ve bir de kendine bak.
Senden geriye ne kaldı?
