Yoruldum ya. Bir şeylerle mücadele etmekten, olağan akışta gayet başa gelebilecek sorumluluklarla savaşmaktan, kısacası yaşamaktan.
Ben yaşamayı bilmiyorum. Bakıyorum etrafa, ne güzel hissettiriyorsa ona kapılıyorum. Bunu en iyi nasıl anlatabilirim biliyor musunuz
Siyah beyaz bir dünya fakat bir şeye bakıyorsun bir şey renkli, parlak bir surette. İşte böyle oluyor ama kötü niyetli bir şekilde değil bu. Bilmiyor ki, o kız gerçekten bir şey görmemiş ki.. Sevgi görmemiş, destek görmemiş, sevmeyi öğrenememiş. Cidden bilmiyor.
Geçtiğimiz 1 sene benim için çok kolay geçmedi. Bu bir senede hissettiğim şeyler tam olarak yukarıda anlattığım gibi bir süreçti. Bir şeyleri öğrendim. Tek başıma bir şeylerle mücadele ettim. Yoruldum, zorlandım, pişman oldum, defalarca pişman oldum ama öğrendim.
Ama hayat, benim öğrenmemi beklemiyor. Bir yerden sonra elimdeki her şeyi kaybettiğini ve bir daha asla elde edemeyeceğini görüyorsun. İşte o zaman da koca bir hayal kırıklığı kalıyor elinde. Keşke diyorsun, defalarca diyorsun keşke, keşke keşke..
Ama olmuyor işte.
Olmayacak da.
