Yine ben bugün yine kendime çok kırıldım
En ağırı da ne biliyor musun
Koyulduğun yolun haini olmak mı
Hele kaybolduğun yolun inatçısı ölmek
İnsan bilerek de erteler kendini
Her gün yudumladığın koyu sular gibi
Ateşe soktuğun elin gibi
Elindekilerin hasretiyle yanmak
Açık kapılara iftira eden nankör çocuklar gibi
Neredeysen şehirde yalnız
Kerpiç odalara hapsolmak ya da gocunmak olmadan
Şikayetim var dedin bu hayattan
Kanla ağlayan gözlerin gördü mü yetimleri
Hakikaten acıdın mı kendine kendine acıdığın kadar
Şehirlerde yalnız kalmak ya da çöllerde kendisiyle dolmak
Ama çöller sürgün, çöller hakikat
Yıldızlara gücüm yetmedi be çocuk
Sarpmış bu yol
Bu yol usandıracak kadar bayırmış
Meğer kolaymış çöllerde sapmak
Yıldızlara gücüm yetmedi be çocuk
Rüyalardan uyanmak yanmakmış
Uykusundan uyanmak
Anne kucağından koparılan öksüzler gibi
Koyulduğum yolun haini oldum bildin ya hani
İnat etmekten vazgeçmesem de belki
Son bir ümidim var ona tutunuyorum
Bilseydim işin başından bilmezdim başkasını
Bakmazdım ne aynalara
Ne de bana kaçamak bakan kadınlara
Son bir ümidim var ona tutunuyorum
