Son bir şafak, son bir nefes.
Ne sefer kalkmak yok.
Kağıtlar boş, düğümlü kelimeler...
Yazsam ne fark eder, kalsam ne fark eder?
Bir anka ölmez!
Parlak bir ateşle yeniden doğar.
Yanı başımda küller var...
Yüzüm kadar solgun.
Yorgun görünüyorsun anka.
Belki de yeniden doğmalısın.
İsteksizce yürüdü küllere...
Ve son kez yandı anka.
