Amaçsız yaşam olur mu hiç? Oluyormuş
Sen amaçlarım olup da kaçtığın günden beri
Ben de bende tükenen kelimelerim ile bekleyiş içinde
Amaçsız, virane bir hâlde kalakaldım
Yaşamanın tadından uzak ama sevgimin sıcaklığı arasında
Zihnime sığınmış gölgelerinle savaşır oldum
Karanlık bir sahnede izlerinle danslaşır oldum
Üzgünüm, rahatsız etmek istemedim
Ama söylemeden de edemiyorum
Bu kadar kolay mıydı unutuluşum
Hak edemedim mi vedanın sözlerini
Ya da yer edinemediğimden miydi
Sana yazdığım şiirlerin yok muydu kalbinde değeri
Beni zincirledin kendine
Ve bir yola çıktın dönüşü olmayan yerlere
Arkandan kayboldum ben
Ne zinciri devam ettirebildim, yanına ulaşabilerek
Ne de kırabildim bu acıtanı, seni unutabilerek
Belki kötü bir rüyadan uyanmış olurduk seninle
Belki de bir acının yalan çıkmasını sağlardık
Bu kötü son dolu hayatta insanlara umut olarak doğardık
Ama senin yoktu ki niyetin beni sevmeye
Baştan yalan kokan bir resim, yeter miydi ki gerçekleri anlatabilmeye
Sen benim hayallerimden ibarettin
Gerçekliğinde bir hayaletten farksız, renksiz bir yalandın
Böyle dediğime bakma, senden farkım yoktu aslında
Nasıl bir yokluksa bizimkisi
Ne kadar sevsem de seni
Dolduramadım acı renkteki kalbini
Nasıl bir sevdaysa bendeki
Ne kadar uzaklaşsan da benden
Mesafelere yenilmiyor
Neyi sevdiğimi bilemiyorum artık
Sana mı aşıktım, bize mi
Sen anladın belki de beni
Seni sevmediğimi anlayıp da mı gittin uzaklara
Üzgünüm o hâlde her şey için
Seni sevemediğim için özür dilerim
Kalbimde bize olan hasretimle acı içinde
Olmaması gerekeni beklerim
Gelmemelisin bana, seni sevenlerde ısıtmalısın yüreğini
Ben de anılardan severek yeniden, yâd etmeliyim bizi
Evet, böyle bitmeli bu hikaye
Dahası yazılmadan ötesine
Burada son bulmalı noktasından virgülüne
