İnsan silüetleri bırakıyor adımlarım geride.
Tir tir titremişim geçen gece.
Ölümle tanışmışım belki de.
Günah çıkaramadan bir kilisede,
yığılıvermişim bir kanepede.
Kırılmış kolum, kanadım.
Kalmamış takatim bile.
“Feci bir son çizilmiş,
adına ölüm denmiş”
Annem mi daha çok seviyor beni yoksa Tanrı'm mı?
Bakmaklardan geliyordum.
Yakup gibi bunu kendime üç kez söylüyordum.
Peki ya şimdilerde,
gitmelerin veya kalmaların eşiğinde miyim?
Daha duygularımı gömememiştim oysaki.
Vedaları sevmem.
Benden evvel,
yüreğimin orta yerindeki bu sızıyı gömebilir misiniz?
