Buz camdan bir oda
İçinde bir adam
Kanıksanmış yalnızlığına sarılmış uyuyan
Bir tatlı dile hasret,
Yarım, eksik kalan bir adam
Çevrelemiş örümcek ağları dört bir yanını
Oluk oluk akan yaşlar bitmiş artık
Kabullenişin sakinliği esiyor odada
Dökülmüş yapraklar uçuşuyor
Bu bir elveda
Son nefeste son yaprak
Böyle bir hayata ne isyan, ne üzüntü
Mağlubiyetin kollarında sakin ve huzurlu
Dilindeki "şükür"den
Etrafa nane yeşili bir berraklık akıyor.
Son yaprak da düşüyor.
Cam kırılıyor.
Elveda
