Sonlar

Deniz ile kavuşan nehrin hayal kırıklığı gibi ,

Yarına ulaşmış bugünün, bitip tükenmişliği gibi,

İnsana susamış yalnızların , insana karışmış pişmanlığı gibi,

Yalnızlık bağımlılığının ötekileştirmelerdeki şaşkınlığı gibi,

Suskunlukta aranan huzurun çığlıklarda bulunması gibi,

Hep sonlarda anlaşılır ilklerin heyecanı...

Tıpkı ilk adımını atan bebeğin sevinç çığlığı gibi...