Faili olmadığım yaralar sarıyordum.
Mevsim bahardı.
Ağaçlar çiçeğe duruyordu.
Tam da zamanıydı halbuki neşenin.
İçimdeki kız çocuğu bir bahar daha büyüyordu.
Yaralar sararken dizleri kanıyordu.
Ağaçlar çiçeğe, ruhu sarı yapraklara duruyordu.
Başka bahara sakladım çiçeklerimi.
Ziyanı yok.
