Öyleki herkesin her şeyi bildiği dünyada,
hiçbir şeyi bilmemeyi yeğliyorum artık...
Baştan sona unutuyorum hafızamın kuytularına saklanmış geçmişi...
Kirlenmiş düşüncelerimi yıkayıp paklıyorum vazgeçmişlikle...
Kendimden bir adım öteye gidiyorum sonra, arkamda bırakmayı dileyerek beni...
Kızgınlıklarımı yağmura çıkarıp serinletiyorum yüreğimi, öfkelerimi örseliyorum...
Kırıp döküyorum ne varsa bütünleşmiş aklımda...
Paramparça bir düzen kuruyorum..
Sustukça daha çok konuşturuyorum sessizliğimi...
Sonra daha çok susuyorum.
Her kelimeyi kaygan bir zemine bırakıp, kayıp gitmesini izliyorum zihnimden...
Tasını tarağını topluyorum dağılmış umutlarımın.
Küstüğüm herkesle barışıyorum onların haberi olmadan.
Sevdiğim herkese küsüyorum.
Çok bildiklerimi azaltıyorum zamanın arkasına takıp, bitiriyorum azlarımı.
Az kalıyorum.
Kendimi gömüyorum evvela gözlerimdeki çukurlara...
Ve bağışlıyorum hayatımdaki tüm ölülerin ömürlerini..
Sonra valizimi topluyorum en sevmediğim şarkıyı mırıldanarak...
Vesselam...
• Esma Canyurt
