Bir yaz akşamüstü, denize yakın bir balkon, uçuşan birkaç karga, havalandırma sesi ve ben oturmuş izliyoruz sonsuzluğa açılan ufku. Karga ağır ağır çırpıyor siyah inciye benzer kanatlarını
Havalandırma durmadan motor sesi çıkarıyor
Balkon her zamanki gibi sessiz, sakin ve durgun. Ben ise zihnimdeki bu yorgun düşünceler ile bu ''sessiz, sakin ve durgun'' (aslında içinde büyük bir kor var.) olan balkonda öfkeli, kızgın ve yorgun şekilde duruyorum. Ya da öyle olduğunu düşünüyorum. Benim orada öfkeli olmamdan balkon hiç rahatsız değil, kızgın olmamdan rahatsız değil gibi ama yorgun olmam onu rahatsız ediyor. Soruyor bana uzun zamandır sorulmamış olan o soruyu ''İyi misin?''
O an öfkem ve kızgınlığım geçiyor. Karganın kanatları kadar özgür oluyorum. Önemsendiğimi hissediyorum tekrardan. Batan güneşin ardından tekrardan aydınlanıyor günüm, bir ufuk gibi sonsuz, durgun ve sakin...
