Soğuk. Issız geçen her günüm soğuk. 

  Uyandım. Kalbim olanca hızıyla çarpıyor. Düşlerim alabildiğine donuk. Belki bir haber gelmiştir diye bakıyorum telefonuma. Hiçbir şey yok. Ne bir mesaj ne bir arama. Her şeyin yolunda olmasını diliyorum. Kalkıp kana kana su içiyorum. Sanki endişelerimi söndürecekmiş gibi. Telefonum çalıyor. Arayan o. Açıyorum. "Her şey yolunda, endişelenme diye aradım." Rahatlıyorum. Görüşmek istediğimi söylüyorum. Nasıl olduğunu merak ediyorum. Hazırlanıp evden çıkıyorum. Buluşma yerine doğru hızlı adımlarla yürüyorum. Bir an önce varmak ve iyi olduğunu gözümle görmek için. Görüyorum." Her şey yolunda." Konuşuyoruz. "Sonu iyi değil. " diyor. "Sonu ne olacak? " diyorum. "Başı var mıydı?" diyor. Susuyorum. Gözyaşlarımı esir ediyorum karanlığımda. İçimde bir şeyler kopuyor. Bir hiç olduğumu anlıyorum. Susuyorum. O konuşuyor. Ben susuyorum. Ayrılıyoruz sonra. "Kendine iyi bak." Rüzgar yüzüme çarpıyor. Yavaşça yürüyorum. Gözyaşlarımı özgür bırakıyorum sonra. Yalnızlığıma dönüyorum. Susmaya devam ediyorum. Susarak bitiriyorum her şeyi. 

Anlatamıyorum.