Dur öyleyse, konuş kendinle.
Vaktidir, gülmenin.
Eğer ki, değişmiyorsa gözlerindeki karanlık
Lanet sarmıştır tüm renkleri.
Bir annenin rahmini süsledin sen
Peşini bırakır mı sandın, ademin oğulları.
Adem sapkınlığa düştü diye
Suçlu neden havvalar olsun ki; dedin
Gençliğinin en ihtişamlı zamanında
Kendini yenilmez sandın.
Savurdun tüm güzelliğini kurak gönüllere
Ödünç verilmiştir oysa güzellik bilmedin.
Aldatmadır, insanın kendine olan sevgisi
Miras bırakmak içindir, tüm çaba o güzelliği Ama korkunç gerçek yaşamın kendisidir
Vakti gelince çağırır sonsuzluk.
