Dizlerini karnına çekmiş nefes almaya çalışıyordu, insanlar onu izlerken. Gözleri çoktan etrafı terk etmişti. Ölüyordu şimdi. Sessiz, çaresiz bi çığlık attı genç kız gözlerinin önünde ölümüne şahit olduğu genç için, ama bir şey yapmadı.

Hangi annenin canıydı, kim bilir nasıl mutlu bir çocuktu. Umutla bakıp cıvıl cıvıl konuşurdu belki. Sahi onun da hayalleri var mıydı? Gönlü bi kıza düşmüş müydü onun da? Beslenme çantasını boynuna takıp neşeli neşeli okula yürümüş müydü acaba? Sabah akşama kadar top tepip buz gibi sular içmiş miydi? O da bayram olduğu zaman heyecandan uyuyamamıştı belki?

Şimdi, kim çaldı en sıcak gülüşlerini ondan? Kim susturdu hiç susmayan ağzını. Kim çaldı tek sahip olduğu şeyi, canını? İnsanlar mı? İnsan sandıklarımız mı?

Onun katili en çok sensin. Biz öldürdük onun umutlarını, hayallerini, en son da kendisini. Asfaltta yatan hepimizin insanlığı, vicdanıydı. Kimse kıpırdamadı. "Gebersin p*ç" dediler. "Şimdi ölmezse bizim evlatlarımıza zarar verir bu or.. ço..." dediler. "Gebersin, en azından birinden kurtulmuş oluruz." dediler. Kimse hangi annenin onun için ağladığını düşünmedi. Kimse onun o halde olmak isteyip istemediğini düşünmedi. Kimse neden dizlerini göğsüne çektiğini düşünmedi. Kimse ona adını sormadı.

'Ölsün'

'Ölsün'

'Ölsün'

Melekler ağladılar sessizce. Küçük bi kız tanrıya isyan etti neredesin diye.

Tanrı izledi.

Biz izledik.

Melekler izledi.

Çocuk.

Öldü.

Merhameti kendisine farz kılan tanrı usulca kucakladı koskoca yeryüzüne sığdıramadıkları genci.