Yolumu aydınlatan o mum, kalbimi de aydınlatırdı. Her bir fotonunda huzur taşıyan o mumu elimden düşürdüm ve söndü. Şimdi kapkaranlık. Hem yolum hem kalbim. İstemezdim böyle olsun. Oldu. İstemeden oldu.
Daha iyisi gelmiyor elimden. Önceleri gelirdi. Sonra bir gün her şey değişti. Belki de ben buydum işte. Affedilmesi güç. Gölgemi ben sanmıştım belki. Belki de sönen mum ile giden gölgem, beni asıl benliğimle tanıştırdı. O yüzden bu kendime yabancılığım.
Kelimeler de bu kadar direnmezdi eskiden içimde. Bir gün direnir oldular. Sonra vazgeçmediler direnmekten. Sonu gelmeyen bir greve girdiler sanki. Ben çabaladıkça kaçtılar anlatmaktan.
Hayır, geçmişe hasret değil benimkisi. Kaybettiklerime hayıflanmak sadece. Fakat alışacağım kaybetmeye. Az kaldı biliyorum. Ne de olsa bu ilk kaybedişim değil.
23 Nisan 2020
