ÖÖ 2:42 

Şu an kendimi çok kötü hissediyorum bir çıkmaz sokaktayım! Ya da çıkmaz bir çukur mu desem… Ama öyle bir çukur ki bu; yıllardır hayallerimi süsleyen, yıllardır kavuşmayı dört gözle beklediğim bir çukur… Bazen tırnaklarımı kıra kıra canım acıya acıya tırmanıp gitsem diyorum! Bazen de bir merdiven bulsam hiç canım acımadan tırmansam kaçsam diyorum. Bazen bu çukur için şükrediyorum (çoğu zaman), çiçekler açıyor dört bir yanımda. Sonra durup düşünüyorum, dikkatli bak diyorum, bu çiçekler kendiliğinden mi açıyor yoksa sen mi uğraşıyorsun açsınlar diye? Acaba sen mi ekiyorsun tohumları, sen mi suluyorsun, sen mi özen gösteriyor, çabalıyorsun? Sorsan herkes çiçek açtırdığını söylüyor! Karşı tarafa sorsan ne der acaba? Kabul eder mi dersin çiçek açtırmadığını? Ama bence, sen ne yaparsan yap ben istemesem açmaz o çiçekler der! Evet doğru, o istemese açmaz o çiçekler... Peki o çiçekler açmasa seni bu çukurda tutan bir şey kalır mı? Kalmaz! Yani hop döndük mü başa; bu çukurda kalıyorsan o çiçekler için, peki o çiçekleri kim ekiyor? SEN... Yani ağlama yavrum! Sen istiyorsun burada kalmayı, kal! Kalbin de sıkışsa, nefesin de daralsa sen hepsini hakediyorsun! Çünkü seviyorsun! O zaman sor hadi, sor:

Neden seviyorsun? 

Dikkatli cevap vermen gereken bir soru bence düşün üstüne. 


ÖÖ 9:06

Sanırım buna cevabım yok, nedensiz seviyorum! Hem de çok seviyorum! O bana bakıyor ve her şey geçiyor sanki! O bana dokunuyor ve tüm yaralarım kapanıyor sanki! O beni öpüyor, Allah'ım tamam diyorum! Hayat bu kadar al canımı, şu an benden mutlusu yok! Bence zaten çocuk meselesinin kökü de burası, ben hiç çocuklu bir hayat hayal etmedim! Dedim ya başında hayallerimi süslüyor diye, ben hep ona kavuşmak istedim onunla yaşamak istedim. Geçen aklıma geldi böyle bir farkındalık yaşadım. Geleceği düşündüğüm zamanlar 7-10 yıl önce mesela, hiç çocuğumuzu öpüp kokladığımız bir an yok hayallerimin içinde. Evet çocukları seviyorum ama dediğim gibi diğerini hayal etmek ne kadar üstün gelmişse, ona vakit ve enerji kalmamış! Ama sonuçta çocuk da onun sonucu, kavuşmanın sonucu. Acaba kavuşamadık mı? Hadi bakalım yeni bir soru…