Her an her şeyden gidebilirmişim gibi hissediyorum. Benim için artık bir şeyleri bırakmak, eskisi kadar dramatik hissettirmiyor. Acaba bir gün bu hisse o kadar tanıdıklaşıp, şu an hissettiğim gibi bir dönüm noktasında hissedebilecek miyim?

Ne mesela bu hissin adı, vazgeçmek mi ya da büyümek mi?

Ya da hiçbiri değil mi?

Böylesine bir etiketi bile hak etmeyecek kadar önemsiz bir denk geliş mi?

Sanırım bunu önümüzdeki zamanlarda anlayabileceğiz sadece. Zamanla.

Peki gerçekten zaman, her şeyin ilacı mı yoksa zamanla o şeye olan ilgimiz azaldığı için mi bu şekilde bir çıkarım yaptı insanoğlu?

Sürekli bunları düşünmek beni bir yandan çok kötü hissettiriyor çünkü biliyorum ki ben kendi gerçekliğimde bir dünya yaşıyorum ve aslında çok fazla kafamın içindeyim ama bir yandan da diğerlerine benzememek beni iyi hissettiriyor. Oysaki neden diğerlerine benzemekten kaçınıyorum ki, bu kaçınma "farklı" olduğumu göstermekten ziyade beni daha da "herkes" kılmaz mı?

Evet, biliyorum yine başladım. Yine bir şeylere olduğundan daha büyük anlam yüklemeye başladım. Bunu neden yaptığımı, en azından neden bu kadar sık yaptığımı anlayamıyorum. Belki de her şeye bir anlam yükleyip, bu hayatı daha yaşanılabilir hissetmek içindir. Bu hayatta tutunabileceğim bir gerçeklik hissetmezsem, bir önemi kalmayacağından korkmak, belirsizlik..

Ne kadar basit bir korku: belirsizlik.

Belirsizlikten korkmam beni çok minik hissettiriyor.

Bunun da bir anlamı yok ki aslında¿