Yalnızlık hakkında söylenmemiş bir söz yoktur sanırsam. Şiirler, romanlar, şarkılar, filmler birçok yerde konu olarak karşımıza çıkmıştır. Peki, bu kalabalık dünyada yalnız kalabilmek mümkün mü?
Yalnızlık bir tercih meselesidir. Bir bireyin geri kalan bireylerden kendini ayrıştırma çabasıdır. Tamamen yalnız kalmak zor bir durumdur. Yani kimse tesadüfen yalnız kalmaz. Tabii yalnız kalmak istemediği sürece. Zaten dünya nüfusu buna pek de uygun değildir. Çoğu kimselere göre insan mutlu olunca değil acı çekince kendini farklı hisseder. Çünkü inanırız ki hepimizin tek farklı noktası çektiği acılardır. İşte, insanı yalnız kılan şeyde tam olarak budur. "Beni kimse anlayamaz" cümlesi veya buna benzer cümleler tecrübe eksikliğinden doğan cümlelerdir. Çünkü yaşaması gerekeni yaşamış herkes dünyada yaşanmamış bir olayın olmadığını bilir ama yalnızlık ile ilgili çoğumuzun bildiği ama farkında olup önemsediği bir şey var. Yalnız kalmayı istemek, sorumluluk duygusu olmayanların başvurduğu yegâne yoldur. Bunu örneklerle açıklamak gerekirse; Tek başına seyahat etmek kolaydır çünkü sizden başka kimseyi düşünmek zorunda değilsiniz, tek başına acı çekmek de kolaydır çünkü sizden başka kimsenin acısına ortak olacak gücü kendinizde bulamazsınız . Bana göre yalnız başına ayakta kalmak kolay, önemli olan kalabalıklarla beraber omuz omuza mücadele vermektir. Çünkü başkalarının acısını yaşamak insan olmaya ramak var demektir.
