Yazmaktı beni kurtaran sanırım,

Her şeyi bir bir anlatmak.

Söze sarılmak, 

Ne yapılabilir ki başka,

Acı nasıl dinebilir, bilmiyorum.

Nedir bu saatte elimde tuttuğum kalem,

Nedir bu içimdeki his,

Ben artık bilmiyorum. 


Gece oldu yine, 

Karanlığın kasveti var,

Daha da derinleştiriyor her şeyi,

Ne yazmak istiyorum böyle,

Duyulmak istiyorum belki,

Bağıra bağıra duyulmak.

Öfkemi haykırmak sözcüklere,

Yeter artık, yeter, demek

Sanki bitermiş gibi hissetmek.

Sanki geçermiş gibi böyle.

Yoruldum bak çok,

Ama çok çok, demek.

Artık ağlayamıyorum, bak,

Olmuyor demek sessizce.


Saatler geçiyor bugün de,

Bu gece de ayrı buz gibi,

Hafiften bir müzik geliyor dışardan,

Sanki tenimde gibi her nota,

Hissedebiliyorum, bak,

Her şeyi yeniden,

Elimde yine o kalem,

Yeniden hafifliyorum sanki,

Canlanıyor bir anda resmin,

Zihnimde, her yerimde.

Ah bir de o sesin,

Hani gülümseyişin, ağlayışın...


İçimi kemiren o ağrı,

Daha da derinleşiyor gibi,

Sessizleşti işte yine her yer,

Susuyorum ben, 

Kaçamıyorum, buğulandı her taraf

Kapkara, zifiriden de beter.

Korkuyorum çok, yapayalnızım, 

Öyle çok çok.

Sana seslenemiyorum, 

Sana gelemiyorum,

Duyulmak istiyorum,

Yapamıyorum, var olamıyorum. 

Ama bak, 

Ben de sözcüklere sığınıyorum,

Onlara ait oluyorum bu gece.

Yine, yapayalnız ve susarak…