Stanbul kanatlarının altında,
Sefasını sürer martılar kuşbakışında.
Toprağın altındadır nice hanedanlar,
Aleme ibrettir, kibir ve enaniyet dolanlar,
Neler geçti boğazından hiç takılmadan,
Bulur insan kendini sokaklarında kaybolup,
Ucu bucağı sonsuz bir insan tarlası,
Lale Devri yaşayanlar, fakir fukara ölenler,
Altı üstü dertleri insanca yaşamak.
Şerefleri raflarda tozlanmış bencil ruhlar,
Kader deyip Tanrı'ya iftira atanlar,
Issız bir denizde çığlık atar gibiler,
Alımlı kalabalıklar içinde yalnız olanlar.
Tek başına kalmak iyileştirir insanı,
Enine boyuna yoldaşlık eder Stanbul.
Şakaklarını ovalar gürültüsüyle zulmederken,
Teninde gezer rüzgarı, gözleri kapalı romantiklerin,
İsmi Stanbul gibi yedi harfinde bir tepe,
Rezil eder dilediğini, ister ise vezir.