Her sabah aynı saatte uyanırım,
Saatin sesi kulaklarımda yankılanır.
Gözlerim, perdeden sızan ışığa alışkın,
Yeni bir gün başlar, bildiğim sıradan.
Kahvem hep aynı fincanda,
Ellerim alışmış aynı sıcaklıkta tutmaya.
Radyo, tanıdık bir şarkı çalar,
Ruhum, o melodide bir an oyalanır.
İşe giden yol, ezberlenmiş gibi,
Her köşe başı, her kaldırımlı cadde.
Yüzler tanıdık, ama hep sessiz,
Selamsız bakışlar, geçip gider izsiz.
Akşam olur, evin ışıkları yanar,
Televizyon fısıldar, dünya ne kadar garip.
Yemeğim tabakta, sıradan tatlarla,
Damağım bile bu hayata alışmış aslında.
Standart, derler, monoton diye eklerler,
Ama kim bilir, belki de huzurdur bu hisler.
Her gün aynı, ama eksiksiz bir düzen,
Küçük mutluluklar saklı her bir köşeden.
Belki bir gün, farklı bir rüzgar eser,
Hayat değişir, bilinmeyene döner.
Ama şimdilik, bu standart çizgilerde,
Kendimi bulurum, her nefeste.
