bir gece

ne kadar büyük olabilir?

insanın içi

                  ne ile dolup taşar;

gecenin maviliğinde?

"ne ağrı

ne sevda

insanı dolup taşıran: yalnızlık."

diliyorum/yalnızlığımı, ekşi

ekmek olsa bin parça

                     su olsa tuzlu, berrak;

elinden tuttuğum renklerden

bir an olarak bari yaşadığım bahardan

topluyorum yalnızlığımı/diliyorum:

                 av eti gibi,

                 henüz ölmüş kediler gibi.

bu yalnızlık tanrının bulutları

                                  lacivert, mor; abalı.

tutuşan etekleri rüzgarla

zamanın bizzat kendisi

aşırıyor ruhumu benden.

kaldı kucağımda

        pıtırcıklı bir ilkbahar.

bu var olmak suçu

        yüklendi omuzlarıma.

ılık kan, kül rengi bir hastalık;

beni günden güne solduran.

    her gidenden geriye

    bu kent kaldı, bir de ben.

yıkıldı her okuduğum cümle

her şiir küflü, çürük;

girdiğim her yürek yorgun.

herkes bitkin başkalarından

bir başka ellerden yorgun herkes.

         "oysa insan,

en çok insanın ihtiyacıdır."

öldürmez bunca dert/

                 keşke -öleydim- dedirtir insana.