Bir ütü yapılırken ne kadar düşünülürse o kadar düşünmüştüm. Ben de kendimden sıkılmıştım çünkü artık. Durağan, kendisiyle olamayan, hep bir ödev arayan, anlamsızlıklardan anlam çıkarmaya çalışan ama hiçbir anlam bulamayan. Hani heyecanını unutmuş bir çantanın içinde ama atmamış da. Kaldırıp koymuş dolaba. Bir gün lazım olur diye. Kalmış orda. Öyle amaçsızca… Aramaktan vazgeçmişim zaten sonra. İşte ondan sıkılmam. Eh, rutine binmiş çünkü her şey. Bundan beş yıl önce yaptıklarım şu anki hayatımı belirledi. Fena değil, iyi gayet. Yakalamak için az koşmadım. Acaba şimdi yaptıklarım bundan beş yıl sonrayı nasıl etkileyecek? İşte onu hiç merak etmiyorum. Çünkü nedense daha kötüye gidiyor gibi. Neden mi? Neden ben? Neden ben?