Bazı insanların samimiyetine inanmayın. Öyle bir şey yok, kendimden biliyorum. Sürekli suistimal edildim, oradan biliyorum. Ama hâlâ, sürekli neden insanlara inanmak, güvenmek istediğimi bilmiyorum. Sanırım hâlâ insanların iyi kalabilenlerine denk geleceğimi umut ediyorum. Ama sürekli aynı sonucu alıyorum. Anlıyorum, artık insanlar değişmeyecek, biliyorum. Ama insanlar değişmeyecek diye ben de değişemem, bunu da biliyorum. Ama yine de ben hep kırıldığımla kalıyorum. Maalesef hep bir yıkım, hep bir zarar, hep bir ziyan. N'olacak işte, dünya değil mi... Hep oyun, hep yalan, hep dolan; geriye bana kalan hep bir hüsran. Ama yine de umut etmeye devam...
