Gördün mü bak
Yıkıldı işte bu sırça köşk
Akıyor çıkmaz bir sokakta kıpkızıl kan
Süzülerek ağır ağır kırık taşların arasından
Boğuluyor kan gölünde çırpına çırpına bir çocuk
Her yanında cam kırıkları
Kıpırtısızsın ve hiç duymuyorsun
İçine içine bağırdığı bu onulmaz çığlıkları
Ölü kuşlar düşüyor üstüme
Ölü kuşlar, kanatları bedeninden arınmış
Ne kaçmak imkanı var artık bu yıkımdan
Ne yeni bir temelden inşa
Gülistandaki güller bile bize darılmış
Bunca emek bunca zaman bunca gülüş boşa mı şimdi
Açmıyor hiçbir anahtar hiçbir kapıyı
Kilitlerin hepsi tam bileklerinden kırılmış
Küçülüp kesiklerimin ezginliğinde ana rahmine
Varsa mümkünatı bir şekilde gitmeli
Ama yeniden doğsam ne fayda
Tohum tutmaz bu toprak
İlk nefesimde içtiğim bu süt zehirli
İyileşmemiz de mümkün değil artık
Herkesin içinde derin bir suizan
Kuşlar taşıyacak cesedimi belli ki
Son kullanma tarihi geçmiş bir ilaçtır artık zaman
