Soğuyor vücudum, hissediyorum
kırıklarımın her bir hücreme dağıldığını.
Amansız bir mücadeleymiş oysa sevmek
zamansız bir vazgeçişe meyil olmuş ayrılmak.
Yeni bir huzura yer vermiyor sükut-u hayalim
gelişine yaşıyorum artık hayatı.
Bir gün gelirse zat-ı muhterem günlere
o zaman belki şahsiyetimizi kaybetmeden
denk düşeriz gönüle,
Kim bilir?
Belki tükürdüğümüzü yalarız tekrardan,
insanoğlu değil miyiz?
Yanlışa sürekleriz kendimizi,
tekrar tecrübeye dönüştürerek,
unuturuz...
Birbirimizi.
