I. lacrimosa dies illa
mevsimler terk edildi
o güne bahşedildi, yer ve gök birleşti.
ölüm ilahilerini duyduğumda,
parmaklarımdan sıyrılan
yüzyılları saymak için vaktim yoktu.
bir kuyuya okunan ayetler
içimdeki karanlıktan, kıyamete yankılanıyordu
bir kemikten bir can
bir candan bir ölüm yaratmıştın
niye bu kadar yetersiz kaldı tûbâ ağaçları
sürünerek uzandım hançerlerin sivri ucuna
sadece tek bir haykırış kaldı
sadece tek bir çivi
solgun rüzgarların ardında
II. Qua resurget ex favilla
aynada yansırken ihanetin parçalanışı
kabuklarımdan arınıp bir rahime yerleşmeliyim
bir acı doğdu,
etimden
kanımdan kurtulmaya çalışmam işte bundan.
oysa yasaklanmışım
tüm kutsal kitaplarda.
ahite, gazele ve her zerrene dokuduğum
soluksuz gözyaşı bile
kurtulmak istiyor bedenimden
bir acı daha büyütemem
şimdi bulutların kucaklaştığı kuşlar
gökyüzüne bile küskün
bu eller bana ait değil yurtsuz kalmış kuşlar gibi
III. Dona eis requiem
gözlerime sığdırdığım ve kanımda gezen sürrealizm
dalgaların sahilde kırıldığı loş bir ışıkla
menfur düşler sarmıştı dört bir yanımı
tek bir cümle yaşıyordu içimde
"karanlık, renklerin ve sessizliğin intiharıdır".
resim : Sofia Bassi, Mundo de Magia, 1991
