Eskiden kötülüğün sebebini anlamıyordum. Tanrıyı suçluyor oradaysa yardım etmeli diyordum. Aciz yaratığın yapacağı tek eylemi hayata geçirip iyi biri olduğumu kendime hatırlatıyordum. Nefret ediyordum ince düşünmeyenlerden,kaba hareketlerden, tiksiniyordum nezaketin olmadığı ortamda bulunmaktan.Nezaketsiz gülümseme çıkmıyor dudağımdan artık. Ayıpladığım her davranışı bir başkası üstünde uyguluyor ve pişman olunca en savunmasız,en kırgın ben oluyorum.Tanrım diyorum, büyüdükçe neden kirleniyorum? Tanrım diyorum,neden izin veriyorsun ellerimin katil,kalbimin kara olmasına? Ben neden isyan ediyorum Tanrım? Neden koparılıyorum hayattan? Kan kusuyorum Tanrım. Bu dünya bana kan kusturuyor,beni kansız düşmana dönüştürüyor. Biliyorum, Dünya bizi kendinden geçiriyor ama neden Tanrım?Cennetin bahçesinde bir melek olmak varken neden bir hayale saplantılı yaşıyor ve kirleniyorum? Tanrım özür diledim sana yaraşır bir kul olamadığım için. Zira sana kavuşmak için ölüyorum, inancın olmadığı sürece bir hiçim.
